Ho et appelsin i regnet
safta rennande
nedetter haka
saman med kalde regndropar
Med ei tåre
i den eine augnekroken
og eit smil i den andre
har ho sprunge vekk
frå dei andre
for å strikka seg
eit liv med rettmaskar.
Ho tel sine barn
tre fødde og eit ufødd
og veit
frå landet langt borte
skal ho
strikka seg til verdens ende
og dei vrange maskane
skal ho klara
kvar gong ho absolutt må.

Heidi